एकदा एका सुपीक जमिनीत दोन छोटे बीजं एकमेकांच्या शेजारी पडली होती.
पहिलं बीज म्हणालं, “माझं मूळ खोल मातीमध्ये जाईल, मी वर आकाशाकडे उंच होईन, सूर्याच्या प्रकाशात न्हालेन आणि माझ्या फुलांवर मधमाश्या आणि पक्षी येतील!”
आणि ते लवकरच रुजलं, वाढलं, आणि एक सुंदर झाड झालं.
दुसरं बीज मात्र घाबरलेलं होतं. त्याला वाटलं, “जर मी मातीमध्ये खोल गेलो तर अंधार खूप असेल! जर मी वर वाढलो तर वारा मला तोडून टाकेल! जर माझी कळी उमलली तर कीटक मला खातील! मी असंच राहतो, सुरक्षित आणि लपून.”
आणि ते बीज तिथेच मातीखाली गाडलेलं राहिलं.
काही दिवसांनी एक कोंबडी त्या भागात आली आणि तिने ते दुसरं बीज सहज खाऊन टाकलं.
तात्पर्य :
जो वाढण्याचा, धोक्यांना सामोरे जाण्याचा प्रयत्न करतो तोच यशस्वी होतो. जो फक्त भीतीपोटी काहीच करत नाही, तो संधीच गमावतो.
