एका श्रीमंत व्यापाऱ्याला जीवनात सर्व काही मिळालं होतं— मोठी संपत्ती, ऐश्वर्य, नोकरचाकर, पण तरीही तो आनंदी नव्हता. त्याला सतत काहीतरी कमी असल्यासारखं वाटत होतं.
एके दिवशी, त्याने एका ज्ञानी साधूला भेटायला गेलो आणि त्याला विचारलं, “माझ्याकडे सर्व काही आहे, पण मी आनंदी का नाही?”
साधूने हसत त्याला एक लहानशी परीक्षा घ्यायला सांगितली. ते दोघं नदीकिनारी गेले. साधूने व्यापाऱ्याला एक मिठाचा खडा दिला आणि सांगितलं, “हा मिठाचा खडा ग्लासभर पाण्यात टाक आणि मग ते पाणी प्यायचं.”
व्यापाऱ्याने तसं केलं आणि पाणी प्यायला. पण पाणी पूर्णपणे खारट झालं होतं, त्यामुळे त्याला पाणी पिणं कठीण झालं.
साधू हसत म्हणाला, “आता चल, आपण हाच मिठाचा खडा या नदीत टाकू.”
व्यापाऱ्याने मिठाचा खडा नदीत टाकला. साधू म्हणाला, “आता या नदीचं पाणी प्यायला घे.”
व्यापाऱ्याने पाणी प्यायलं. ते गोडसर आणि स्वच्छ होतं.
साधू म्हणाला, “बाळा, दुःख म्हणजे हा मिठाचा खडा आहे. जर तुझं मन एका छोट्या ग्लाससारखं असेल, तर दुःख तुला असह्य वाटेल. पण जर तुझं मन या विशाल नदीसारखं असेल, तर त्याच दुःखाचा काहीच परिणाम होणार नाही. म्हणून, तुझं हृदय मोठं कर, लोकांवर प्रेम कर, दानधर्म कर आणि जीवनाकडे मोठ्या दृष्टिकोनातून बघ. मगच तुला खरा आनंद मिळेल!”
तात्पर्य :
जीवनातील दुःख टाळता येत नाही, पण त्याकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन बदलला तर ते सहन करायला सोपं होतं. आपलं हृदय विशाल ठेवा, म्हणजे जीवन आनंदी होईल.
