एका राजाच्या दरबारात एक ज्ञानी मंत्री होता. तो नेहमी म्हणायचा, “संकटं आणि चुका माणसाला शहाणं बनवतात.” काही लोक त्याचं समर्थन करायचे, तर काहींना त्याचं म्हणणं पटायचं नाही.
एके दिवशी, राजाने त्याला सिद्ध करण्याची संधी दिली. राजाने मंत्र्याला विचारलं, “तू म्हणतोस की संकटं आणि चुका शहाणपण आणतात. पण मला हे पटत नाही. तू हे कसं सिद्ध करशील?”
मंत्र्याने राजाला बाहेर न्यावं अशी विनंती केली. ते दोघं जंगलात गेले. तिथे एक कोवळा हरीण होतं. मंत्री म्हणाला, “हे हरीण अजून शिकारीचा धोका समजून घेऊ शकत नाही. म्हणून ते निष्काळजी आहे.”
थोडं पुढे गेल्यावर त्यांनी एक जुना हत्ती पाहिला. तो शांत आणि सावध होता. मंत्री म्हणाला, “हा हत्ती अनेक शिकारींना तोंड देऊन मोठा झाला आहे. त्याने संकटं आणि चुका अनुभवल्या आहेत, म्हणून तो आता सावध आणि शहाणा आहे.”
राजाला सत्य समजलं. त्याने मंत्र्याला मान्यता दिली आणि स्वीकारलं की जीवनात आलेल्या अडचणी आणि चुका आपल्याला खऱ्या अर्थाने शहाणं बनवतात.
तात्पर्य
अनुभवातून शिकलेलं शहाणपण हेच खरं ज्ञान असतं. चुका आणि अडचणी आपल्याला परिपक्व बनवतात.
