बोधकथा क्र. 12
बोधकथेचे नाव : दोन मित्र

दोन मित्र आणि वादळएकदा दोन मित्र प्रवासाला निघाले होते. वाटेत त्यांना एक घनदाट जंगल लागले, ज्यातून जाऊन त्यांना गाव गाठायचे होते. चालता चालता त्यांच्यात काही कारणावरून भांडण झाले, आणि एक मित्र दुसऱ्याला मारून बोलला, “तू मला कधीच समजून घेत नाहीस!” त्या मित्राने हे वाईट शब्द शांतपणे ऐकले आणि वाळूवर लिहिले, “आज माझ्या मित्राने मला दुखवले.”ते पुढे गेले आणि काही वेळाने त्यांना नदी लागली. नदी पार करताना ज्या मित्राला दुखवले होते, तो चुकून नदीत पडला. दुसऱ्या मित्राने त्याला वाचवले. जेव्हा तो मित्र पाण्यातून बाहेर आला, तेव्हा त्याने एका दगडावर लिहिले, “आज माझ्या मित्राने माझे प्राण वाचवले.”दुसऱ्या मित्राने विचारले, “तू वाळूवर का लिहिलं आणि दगडावर का लिहिलं?” त्यावर तो मित्र म्हणाला, “जेव्हा कोणी आपल्याला दुखवते, तेव्हा ते वाळूवर लिहावे, जेणेकरून ते लगेचच पुसले जाईल. पण जेव्हा कोणी आपल्यावर चांगुलपणा दाखवते, तेव्हा ते दगडावर कोरावे, जेणेकरून ते सदैव स्मरणात राहील.

तात्पर्य : 

नकारात्मक गोष्टींना लवकर विसरावे आणि चांगुलपणाला कायम स्मरणात ठेवावे.