एका गावात रामू नावाचा गरीब पण प्रामाणिक माणूस राहत होता. त्याच्या प्रामाणिकपणामुळे गावातील लोक त्याचा आदर करत. पण त्या गावात एक लबाड व्यापारीही होता, जो फसवणूक करून पैसे कमवायचा.
एके दिवशी, रामूला रस्त्यावर एक सोन्याची अंगठी सापडली. तो ती गावातील चौकात जाऊन ओरडला, “ही कोणाची अंगठी हरवली आहे का?” व्यापाऱ्याने ते ऐकले आणि तो तिथे आला. तो खोटं बोलून म्हणाला, “ही माझीच अंगठी आहे!”
रामूला खात्री नव्हती, म्हणून तो गावच्या प्रमुखाकडे गेला. प्रमुखाने विचारले, “जर ही तुझीच अंगठी असेल, तर सांग तिच्यावर कोणते कोरीव काम आहे?”
व्यापारी गोंधळला आणि चुकीचे वर्णन दिले. प्रमुखाने लगेचच समजले की तो खोटं बोलतोय. त्यामुळे अंगठीचा खरा मालक सापडेपर्यंत ती रामूने ठेवावी असे ठरले. काही दिवसांनी एक वृद्ध इसम आला आणि त्याने अंगठीचे बरोबर वर्णन दिले. रामूने ती आनंदाने त्याला परत केली.
तात्पर्य:
सत्य आणि प्रामाणिकपणाचा शेवटी विजय होतो, कितीही खोटे प्रयत्न केले तरी सत्य दडपले जाऊ शकत नाही.
