एकदा एका विद्वान साधूच्या आश्रमात दोन शिष्य शिकायला आले. दोघेही हुशार होते, पण त्यांच्यात एक फरक होता—पहिला शिष्य नम्र होता, तर दुसरा शिष्य आपल्या ज्ञानाबद्दल खूप गर्विष्ठ होता.
एके दिवशी गुरूंनी दोघांना एक प्रश्न विचारला, “सर्वात मोठी गोष्ट कोणती?”
पहिला शिष्य म्हणाला, “ज्ञान सर्वात मोठे आहे, कारण ते आपल्याला अंधकारातून प्रकाशाकडे नेते.”
दुसरा शिष्य म्हणाला, “मी आधीच सर्व ज्ञान मिळवले आहे, त्यामुळे मी सर्वात मोठा आहे!”
गुरू हसले आणि त्यांनी एका रिकाम्या भांड्यात पाणी ओतायला सुरुवात केली. भांडं भरल्यानंतरही ते ओतत राहिले, त्यामुळे पाणी बाहेर सांडू लागले.
त्यांनी गर्विष्ठ शिष्याला सांगितले, “हे भांडे जसे भरले आहे आणि त्यात काहीही नवे सामावू शकत नाही, तसेच अहंकारी मन ज्ञान घेऊ शकत नाही. ज्ञान सर्वात मोठे आहे, पण त्याला मिळवण्यासाठी विनम्रता हवी.”
गर्विष्ठ शिष्याला आपल्या चुकीची जाणीव झाली आणि त्याने नम्रतेने शिक्षण घेण्याचा निर्धार केला.
तात्पर्य:
ज्ञान मिळवण्यासाठी अहंकार सोडून नम्रता अंगीकारली पाहिजे.
