एकदा एका गावात एक श्रीमंत व्यापारी राहत होता. तो नेहमी काहीतरी नवीन मिळवण्याच्या शोधात असायचा, पण कधीच समाधानी राहायचा नाही.
एका सकाळी, त्याच्या दारात एक साधू महाराज आले आणि म्हणाले, “मी तुला शंभर सोन्याच्या मोहरा देतो, पण एक अट आहे – त्या मिळवल्यावरही तू समाधानी राहायला हवे.”
व्यापारी आनंदी झाला. त्याने त्या मोहरा घेतल्या आणि मोजल्या – पण त्याला फक्त नव्याण्णव मोहरा सापडल्या!
तो अस्वस्थ झाला, “अजून एक मोहर कुठे गेली?” त्याने संपूर्ण घर शोधले, पण ती सापडली नाही.
तो विचार करू लागला, “फक्त एक मोहर मिळवली, तर माझं शंभर पूर्ण होईल!”
त्या एका मोहरेच्या शोधात त्याने दिवस-रात्र मेहनत घेतली, पण तरीही त्याला समाधान लाभले नाही. काही महिन्यांनी तो पुन्हा त्या साधूंकडे आला आणि म्हणाला,
“महाराज, शंभर मोहरा असूनही मी सुखी नाही. उलट अजून अस्वस्थ झालो आहे!”
साधूंनी हसत उत्तर दिले, “बाळा, तुला समजले का? धनाच्या मागे धावून माणूस कधीच समाधान मिळवू शकत नाही. खरी संपत्ती म्हणजे समाधान आणि आनंद!”
तात्पर्य:
लोभ हा दुःखाचे मूळ कारण आहे. समाधान हाच खरा आनंद आहे.
