एकदा एका झाडावर बसलेला काळा कावळा आपले पिसे पाहत होता आणि खूप दुःखी झाला.
तो म्हणाला,
“मी इतका काळा, एकसुरी… आणि तो मोर किती सुंदर! रंगीबेरंगी पिसं, सगळे त्याच्याकडेच पाहतात.”
तो मोराकडे गेला आणि म्हणाला,
“मोरदादा, तुझ्यासारखं सौंदर्य मला का नाही दिलं देवाने?”
मोर हसून म्हणाला,
“मित्रा, मला रंग आहेत, पण तू उडू शकतोस. मला पिंजऱ्यात ठेवतात, लोक फक्त बघतात; पण तू स्वच्छंद आकाशात उडू शकतोस. तू जसा आहेस, तसाच सुंदर आहेस!”
कावळ्याला आपली ओळख पटली आणि त्याने अभिमानाने आकाशात झेप घेतली.
तात्पर्य:
इतरांशी तुलना न करता, स्वतःच्या गुणांवर विश्वास ठेवा – कारण प्रत्येकात काही ना काही खास असतं!
