बोधकथा क्रमांक – 16
चंद्र आणि सूर्य

एका रात्री, चंद्र आकाशात उगवला होता आणि स्वतःच्या सुंदरतेबद्दल तो अभिमानाने उजळून निघाला होता. त्याने स्वतःला आरशात पाहिले आणि स्वतःचीच प्रशंसा केली, “मी किती सुंदर आहे! लोक रात्री मला पाहून आनंदित होतात.”
चंद्राचे हे शब्द ऐकून सूर्याने त्याच्याकडे पाहिले आणि शांतपणे म्हणाला, “मित्रा चंद्रा, तू सुंदर आहे हे खरे आहे. पण लक्षात ठेव, तुझा प्रकाश तुझा स्वतःचा नाही. माझ्या प्रकाशामुळेच तू झळकतोस. तू माझ्या प्रकाशाचे प्रतिबिंब आहेस.”
चंद्राला हे ऐकून थोडा धक्का बसला आणि त्याला सूर्याचे बोलणे देखील पटले, त्याला आपल्या अहंकाराची जाणीव झाली. त्याने नम्रपणे सूर्याकडे पाहिले आणि म्हणाला, “सूर्यदेवा, मला माफ करा. तुमच्या प्रकाशानेच मी उजळतो, आणि लोकांना आनंद देतो, हे माझ्या आता लक्षात आलं. मी तुमचा खूप खूप आभारी आहे. माझ्या सुंदरतेमागे तुमचे खूप मोठे श्रेय आहे.”

तात्पर्य :
आपण ज्यात यशस्वी होतो, त्याच्या मागे इतरांचेही योगदान असते. कधी कधी आपल्या अहंकारात हरवून, आपण इतरांचे योगदान विसरतो. आपण इतरांच्याबद्दल कृतज्ञ असावे आणि त्यांच्यामुळे आपल्या जीवनात आलेल्या चांगल्या गोष्टींसाठी आभार मानावेत.