बोधकथा क्र. : 19
बोधकथेचे नाव : झाड आणि त्याची मुळे

एका घनदाट जंगलात एक उंच आणि मोठं झाड उभं होतं. त्याच्या फांद्या आकाशाला स्पर्श करत होत्या, आणि त्याच्या सावलीत अनेक पक्षी आणि जनावरं सुखाने राहात होती. माणसंसुद्धा त्याच्या सावलीला येऊन क्षणभर विश्रांती घ्यायची. झाडाला त्याचं वैभव खूपच अभिमानास्पद वाटत होतं.
एके दिवशी त्या झाडाच्या मुळांनी वर येऊन झाडाला विचारलं, “हे झाडा, तुला का वाटतं की तू इतका मोठा आणि सुंदर आहेस?तू फक्त उगवला आणि थेट उंच झालास असं तुला का वाटतं?”
झाडाने अभिमानाने उत्तर दिलं, “होय! माझ्या उंचीमुळेच मी इतका शोभून दिसतो, आणि माझ्या फांद्यांच्या वाढलेल्या या पसाऱ्यामुळेच माझ्याकडे पशु, पक्षी आणि माणसे आकर्षित होतात. आणि ते माझं कौतुक सुद्धा करतात.” झाड काहीसं गर्वाने बोललं.
त्यांच्या या बोलण्यावर मुळं त्याला शांतपणे म्हणाली, “पण हे लक्षात ठेव, की तुझ्या उंचीचं आणि सौंदर्याचं कारण मी आहे. मी जमिनीतून पाणी आणि पोषक तत्त्वं शोषून तुला देत असते. जर मीच नसते, तर तुझं अस्तित्वच असलं नसतं.”

झाडाला आपली चूक समजली, आणि त्याने नम्रपणे मुळांचे आभार मानले. त्याला कळलं की वरवर दिसणाऱ्या आपल्या सौंदर्याचं खरं कारण ही मुळंच आहेत. त्याने मुळांची मनापासून माफी मागितली. मुळांनीही त्याला मोठ्या मनाने माफ केलं.

तात्पर्य :

आपण जेव्हा यशस्वी होतो, तेव्हा त्याच्यामागे अनेकांच्या योगदानाचं मोल असतं. आपल्या आयुष्यात ज्यांनी आपल्याला आधार दिला आहे, त्यांचं महत्त्व ओळखून, त्यांचे आभार मानायला हवं.