बोधकथा क्र. 30

बोधकथेचे नाव : लोहार आणि त्याचा शिष्य

एका गावात एक कुशल लोहार होता. त्याच्याकडे एक तरुण मुलगा शिकायला येत असे. लोहार त्याला काम शिकवत असे, पण त्याची शिकण्याची गती खूप संथ होती. त्या मुलाला कामात खूप चुका होत असत, ज्यामुळे लोहार थोडा निराश होई.

एके दिवशी मुलाने विचारलं, “गुरुजी, मला या कामात एवढ्या चुका का होतात? मी कधी तुमच्यासारखा कुशल होऊ शकणार नाही असं वाटतं.”

लोहाराने त्याला हसून उत्तर दिलं, “तू माझ्या शिकवणुकीवर विश्वास ठेव आणि मेहनत करत रहा. बघ, हा लोखंडाचा तुकडा आहे. मी तो तासल्या शिवाय त्यात काहीही आकार येणार नाही. त्यासाठी मला वेळ आणि धैर्य दोन्ही लागतं.”

ते म्हणताना त्याने त्या लोखंडाच्या तुकड्यावर आघात करत तो तुकडा हळूहळू एका सुंदर तलवारीत बदलला. त्याने मुलाला सांगितलं, “तुझं कौशल्यही असंच आहे. प्रत्येक चूक तुला सुधारायची संधी देते. या चुकांच्या आघातांनीच तू हळूहळू कुशल होशील.”

मुलाला आपल्या चुकांमधून शिकण्याचं महत्त्व कळलं. त्याने आणखी जास्त मेहनत करण्याचं ठरवलं.

तात्पर्य :

प्रत्येक चूक ही शिकण्याची संधी आहे. आपल्यावर होणारे प्रत्येक आघात हेच आपल्याला एक दिवस कुशल बनवतात. धैर्य आणि सततच्या प्रयत्नांमधूनच आपल्याला आपल्या कार्यात प्रावीण्य मिळतं.