बोधकथा क्र. 32
बोधकथेचे नाव : शांत सरोवर

एकदा एक तरुण मुलगा शांतता शोधण्यासाठी एका साधूला भेटायला गेला. त्याने साधूला विचारलं, “गुरुजी, मी नेहमीच अस्वस्थ असतो. मला शांतता कशी मिळवता येईल?”

साधूने त्याला एका शांत सरोवराकाठी नेलं आणि त्याला म्हणाला, “या सरोवरात दगड फेक.” मुलाने एक दगड उचलला आणि सरोवरात फेकला. दगड पाण्यात पडताच सरोवरात लहान-लहान तरंग उठले.

साधूने विचारलं, “तू काय बघितलं?” मुलाने उत्तर दिलं, “मी बघितलं की दगड पडल्यावर पाण्यात तरंग उठले आणि ते दूरपर्यंत पसरले.”

साधू हसून म्हणाला, “तसंच आपल्या मनातल्या विचारांचं देखील होतं. जेव्हा तुझ्या मनात एखाद्या विचाराचं दान पडलं, तेव्हा त्या विचारांचे तरंग तुझ्या शांततेला बाधा आणतात. जर तू शांतता शोधू इच्छितोस, तर मनात असलेले विचार दूर कर. जसं सरोवरात कोणताही दगड न पडल्यास त्यात तरंग नसतात, तसंच तुझं मनही शांत असेल.”

मुलाला त्याचा अर्थ समजला. त्याने ठरवलं की तो आपल्या मनातले नकारात्मक विचार दूर करेल आणि त्याच्या मनाची शांतता टिकवून ठेवेल.

तात्पर्य :
शांतता बाहेरच्या गोष्टींमध्ये नसते तर ती आपल्या मनात असते.