बोधकथा क्र. : 38

बोधकथेचे नाव : हरणाचा अतिआत्मविश्वास

एका घनदाट जंगलात एक सुंदर हरण राहत होतं. ते वेगाने पळण्यात खूप निपुण होतं, त्यामुळे त्याला नेहमी आपल्यावर खूप गर्व वाटायचा. “माझ्या वेगाला या जंगलात कुणीच गाठू शकत नाही,” असं ते नेहमी म्हणायचं.

एकदा त्याचं एका वृद्ध कासवाशी वाद झाला. कासवाने हरणाला विचारलं, “तुझा वेग खूपच जास्त आहे, हे मान्य. पण आत्मविश्वासाचा अतिरेक कधी-कधी धोका ठरतो, हे माहित आहे का?”

हरणाने हसत उत्तर दिलं, “माझा वेग पाहिला आहेस का? मला कशाचाच धोका नाही. मला हवं तसं मी कुठेही जाऊ शकतो.”

कासव शांतपणे म्हणालं, “चला, एक शर्यत करू. पाहू, कोण जिंकतं.”
हरणाला हे विनोदी वाटलं, पण त्याने शर्यत मान्य केली.

शर्यत सुरू झाली, आणि हरण वेगाने धावायला लागलं. काही वेळातच ते कासवाला मागे टाकून खूप पुढे गेलं. पण पुढे एक छोटं तळं आलं, जिथं हरणाचा वेग थांबला. “हे तळं पार कसं करू?” असा विचार करत हरणाने वेळ घालवला.

दरम्यान, कासव हळूहळू पोहत तळं पार करून पुढे गेलं आणि शर्यत जिंकली. हरण आश्चर्यचकित झालं.

कासव म्हणालं, “फक्त वेग असून चालत नाही; परिस्थितीनुसार योग्य योजना आणि चिकाटी आवश्यक आहे.”

तात्पर्य:

गर्व आणि अति आत्मविश्वासामुळे यश मिळत नाही; तर संयम, योग्य विचार, आणि चिकाटी यामुळेच खऱ्या यशाची वाट सापडते.