बोधकथा क्र. 45
बोधकथेचे नाव : मांजर आणि दिवा
एकदा एका वाड्यात एक दिवा होता. तो दिवा सदैव तेलाने भरलेला असायचा आणि त्याची ज्योत सदा जळत राहायची. संपूर्ण वाडा त्याच्या प्रकाशात उजळून निघायच्या. तिथल्या सर्व वस्तू त्याचं कौतुक करत असायच्या. पण एका कोपऱ्यात बसलेली एक मांजर त्याला चिडवत म्हणाली,
“तू स्वतःला खूप मोठा समजतोस का? एक फुंकर मारली, तर तुझी ज्योत विझेल.”
दिवा शांतपणे उत्तरला,
“हो, हे खरं आहे. एका फुंकीने मी विझू शकतो. पण लक्षात ठेव, मी विझलो तर हा वाडा अंधारात जाईल. माझं काम जळणं आहे, आणि जळून इतरांना प्रकाश देणं माझं कर्तव्य आहे.”
मांजर खजील झाली आणि तिला दिव्याचं महत्त्व कळलं.
तात्पर्य :
आपल्या क्षमतांवर आणि कर्तव्यावर लक्ष केंद्रित करा. तुम्ही कितीही छोटे किंवा कमजोर वाटत असलात तरी, तुमच्या कार्याने इतरांच्या जीवनात मोठा बदल घडवू शकतो. कोणत्याही परिस्थितीत आपलं कार्य निभावणं महत्त्वाचं आहे.
