बोधकथा क्र. 46
बोधकथेचे नाव : मेहनतीने महत्व
एका गावात दोन शेतकरी राहत होते – रामू आणि श्यामू. दोघेही खूप मेहनती होते, पण त्यांच्या विचारसरणीत खूप फरक होता. रामू नेहमी म्हणायचा, “माझी मेहनतच माझं नशीब ठरवेल.” तर श्यामू म्हणायचा, “कशाला एवढा त्रास घ्यायचा? नशीबात असेल, तर आपोआप चांगलं होईल.”
एके दिवशी गावात खूप मोठं वादळ आलं. रामूने त्याच्या शेतातील झाडांना बांधून ठेवण्यासाठी आधीच तयारी केली होती. त्याने खांब उभे करून, पिकांभोवती कुंपण बांधलं होतं. पण श्यामू म्हणाला, “माझं नशीब चांगलं आहे; माझ्या पिकांना काही होणार नाही.”
वादळाने गावात उच्छाद मांडला. रामूचं शेत वाचलं, कारण त्याने आधीच काळजी घेतली होती. पण श्यामूचं शेत पूर्णपणे उद्ध्वस्त झालं.
दुसऱ्या दिवशी श्यामूने रडत रडत रामूला विचारलं, “माझं नशीब का साथ देत नाही?”
रामू हसून म्हणाला, “नशीब मेहनतीला साथ देतं, पण जे काही करायचं आहे ते आपल्या हातात आहे. नशीबावर अवलंबून राहिलो, तर यश आपल्यापासून दूरच राहील.”
तात्पर्य :
आपलं नशीब मेहनतीने तयार होतं. नशिबावर विसंबून न राहता, आपल्याला स्वतः प्रयत्न करावे लागतात.
