बोधकथा क्र. 47
बोधकथेचे नाव : बदक आणि कासव
एका तलावाजवळ एक कासव आणि एक बदक राहत होते. दोघेही चांगले मित्र होते. कासव नेहमी गप्पा मारायला खूप आवडायचा, पण तो आपल्या गप्पा कधी थांबवत नसे. बदक त्याला म्हणायचं, “कधी कधी शांत राहणं चांगलं असतं. जास्त बोलणं नेहमी फायद्याचं नसतं.” पण कासव हसायचा आणि बोलायचा, “माझं बोलणं लोकांना खूप आवडतं.”
एके दिवशी त्या तलावाजवळ काही माणसं मासे पकडायला आली. त्यांनी कासवाला पाहिलं आणि त्याचं मांस खूप चविष्ट असतं असं बोलू लागले. कासव घाबरलं. बदकाने पटकन त्याला एका लाकडाच्या काठीला लटकवून उडून जाण्याची युक्ती सुचवली.
बदक म्हणालं, “मी आणि माझा मित्र तुला सुरक्षित ठिकाणी नेऊ, पण एकच अट – तू काठी धरशील आणि पूर्णपणे गप्प राहशील.” कासवने होकार दिला.
बदकांनी कासवाला काठीला धरून आकाशात उचललं. लोकांनी वर पाहिलं आणि ओरडायला सुरुवात केली, “बघा, कासव कसं उडतंय!” कासवाला त्या लोकांना उत्तर द्यायची तीव्र इच्छा झाली. त्याने बोलायला तोंड उघडलं आणि काठी हातून निसटली. तो थेट जमिनीवर पडला.
तात्पर्य :
आपल्याला नेहमी प्रत्येक गोष्टीत बोलायची गरज नसते. योग्य ठिकाणी आणि वेळी गप्प राहणं आपल्याला मोठ्या अडचणीतून वाचवू शकतं.
