एका घनदाट जंगलात एक प्रचंड मोठा हत्ती राहत होता. त्याला आपली ताकद आणि आकार याचा खूप गर्व होता. तो लहान प्राण्यांना त्रास देत असे आणि त्यांचा अपमान करत असे.
एके दिवशी तो मुंग्यांच्या एका वारुळाजवळ गेला. मुंग्या आपलं अन्न गोळा करत होत्या. हत्तीने रागाने त्यांचं वारुळ उध्वस्त केलं आणि मोठ्या आवाजात म्हणाला, “तुम्ही इतक्या लहान आहात की माझ्या नखाएवढंही तुमचं अस्तित्व नाही!”
मुंग्यांचा नेता शांतपणे म्हणाला, “हत्ती महाराज, ताकद मोठी असली तरी विनम्रता असणं महत्त्वाचं आहे.” हत्तीने हा सल्ला हसण्यावारी नेला.
काही दिवसांनी, हत्ती झोपला असताना त्या मुंग्यांनी त्याच्या सोंडेत शिरून त्याला चावायला सुरुवात केली. हत्तीला असह्य वेदना झाल्या, आणि तो मदतीसाठी ओरडू लागला. शेवटी, मुंग्यांनी त्याला शिकवण दिली, “लहान असलो तरी आम्हाला कमी लेखू नका. प्रत्येकाला स्वतःची ताकद असते.”
हत्तीने आपली चूक मान्य केली आणि त्या दिवसानंतर तो इतर प्राण्यांशी नम्रतेने वागू लागला.
तात्पर्य:
कधीही दुसऱ्याला कमी लेखू नका. प्रत्येकाची स्वतःची ताकद असते. नम्रता ही खरी ताकद आहे.
