एका बागेत एक मोठं फळझाड होतं. एक लहान मुलगा रोज त्या झाडाखाली खेळायला यायचा. तो झाडावर चढायचा, फळं खायचा, आणि त्याच्या सावलीत झोपायचा. झाडालाही मुलगा खूप प्रिय होता.
कालांतराने मुलगा मोठा झाला, आणि तो झाडाकडे येणं कमी झालं. एके दिवशी तो झाडाकडे आला आणि म्हणाला, “मला पैसे हवे आहेत. मी काही करू शकत नाही.”
झाड म्हणालं, “माझ्या फळांना विकून पैसे कमाव.” मुलाने झाडाची सर्व फळं तोडली आणि विकून पैसे कमावले. पण त्यानंतर तो बऱ्याच दिवसांपर्यंत परत आला नाही.
काही वर्षांनी मुलगा परत आला आणि म्हणाला, “मला घर हवं आहे.” झाड म्हणालं, “माझ्या फांद्या घेऊन घर बांध.” मुलाने फांद्या तोडल्या आणि घर बांधलं.
आता तो पुन्हा खूप दिवसांनी परत आला आणि म्हणाला, “माझं वय झालंय; मला फक्त थोडं विश्रांतीसाठी ठिकाण हवं आहे.” झाड म्हणालं, “माझा बुंधा उरला आहे, त्यावर बस आणि विश्रांती घे.”
मुलगा बुंध्यावर बसला आणि झाडाने त्याला पुन्हा आनंद दिला.
तात्पर्य :
प्रेम निःस्वार्थ असतं. जसं झाडाने मुलासाठी सर्व काही दिलं, तसंच आपले पालकही आपल्यासाठी त्याग करतात. त्यामुळे त्यांचा आदर करा आणि त्यांची काळजी घ्या.
