एका जंगलात एक माकड राहत होतं. त्या जंगलात एक मोठं फळांचं झाड होतं, जे गोड आणि रसाळ फळांनी भरलेलं होतं. झाडाच्या सावलीत प्राणी विसावायचे आणि फळं खाऊन आनंद मानायचे.
माकड त्या झाडाला रोज पाहायचं आणि विचार करायचं, “ही फळं इतकी सुंदर आणि गोड दिसतात. जर सगळं झाड माझं असतं, तर किती मजा आली असती!”
एक दिवस, माकडाने ठरवलं की ते झाड तोडून फळं आपल्या जवळ जमा करायची. त्याने झाडावर चढून फांद्या तोडायला सुरुवात केली. काही फांद्या तुटल्या, फळं खाली पडली, पण झाडाचे मोठे भागही मोडले.
जेव्हा माकड खाली उतरलं, तेव्हा त्याला दिसलं की तोडलेल्या फळांचा मोठा भाग खराब झाला आहे, आणि झाडाची छायादेखील कमी झाली आहे. त्याला खूप पश्चात्ताप झाला.
झाडाने हळू आवाजात माकडाला सांगितलं, “लोभीपणाने तू मला तोडून नुकसान केलंस. जर तू माझ्या फळांचा आदर ठेवला असता, तर मी तुला आणि इतरांना कायम फळं दिली असती.”
माकडाला आपली चूक उमगली, आणि त्याने पुन्हा कधीच लोभी होणार नाही, असं वचन दिलं.
तात्पर्य :
लोभाने माणसाला केवळ नुकसान होतं. योग्य प्रमाणात घेतल्यासच निसर्गाची संपत्ती दीर्घकाळ टिकते.
