एकदा एका राज्यात एक गरीब सोनार राहत होता. तो फार हुशार होता, पण त्याच्या दुकानात फारशी गर्दी नसे. एका श्रीमंत व्यापाऱ्याला त्याच्या कलेची माहिती मिळाली आणि त्याने सोनाराला एक किलो शुद्ध सोनं दिलं.
तो म्हणाला, “या सोन्यापासून एक सुंदर मूर्ती तयार कर. पण लक्षात ठेव, ती मूर्ती अतिशय अनमोल आणि सर्वांत अद्वितीय असली पाहिजे!”
सोनाराने काही दिवस विचार केला आणि अखेर त्याने त्या सोन्याच्या मोठ्या तुकड्याला तसाच ठेवला आणि व्यापाऱ्याला परत दिला.
व्यापारी आश्चर्यचकित झाला आणि रागावून म्हणाला, “हे काय? मी तुला सुंदर मूर्ती बनवायला सांगितली होती, आणि तू मला हे सोन्याचं साधा तुकडा आहे तसा परत देतोस? “
सोनार हसून म्हणाला, “महोदय, हे सोनं आधीच अनमोल होतं. त्याला कुठल्याही आकारात घडवलं तरी त्याची किंमत कमी-जास्त होत नाही. त्याचप्रमाणे, प्रत्येक माणूसही स्वतःमध्येच अनमोल असतो. त्याला बाह्य स्वरूपाने नाही, तर त्याच्या मूळ गुणांनी ओळखायला हवं!”
हे ऐकून व्यापाऱ्याच्या डोळ्यांत चमक आली. त्याला खऱ्या किंमतीचं आणि स्वतःच्या आत्म-मूल्याचं महत्व कळलं.
