एका छोट्या गावात एक गरीब शेतकरी राहत होता. त्याचं नाव रामू. तो अत्यंत कष्टाळू आणि प्रामाणिक होता, पण कितीही मेहनत केली तरी त्याला पुरेसं उत्पन्न मिळत नव्हतं. एक दिवस, तो शेतात काम करत असताना त्याला एक चकाकणारी वस्तू मातीखालून सापडली. तो नीट पाहतो तर ती एक सोन्याची नाणी असलेली छोटी पिशवी होती!
रामू खूप आनंदी झाला, पण लगेच त्याच्या मनात द्वंद्व सुरू झालं. “ही नाणी मी ठेवावी का? कुणाची आहेत का?” अखेर त्याने निर्णय घेतला की त्याने हे नाणी सरपंचांकडे जमा करावीत.
गावातील सरपंच हे नाणी पाहून थक्क झाले. त्यांनी संपूर्ण गावभर घोषणा केली की ज्याचे नाणी आहेत त्यांनी पुढे यावे. अनेक जण आले, पण त्यांना पुरावा देता आला नाही. शेवटी, सरपंचांनी रामूला विचारलं, “हे नाणी तू ठेवणार का?”
रामूने हसत उत्तर दिलं, “मी ईमानदारीने काम करूनच खाणारा माणूस आहे. हे नाणी माझं नशीब नसावं.” सरपंच त्याच्या प्रामाणिकपणाने प्रभावित झाले आणि त्यांनी ती नाणी रामूला बक्षीस म्हणून दिली.
रामूने ती नाणी गरीबांच्या मदतीसाठी वापरली आणि देवाच्या देणगीसारखी समजली. काही दिवसांत, त्याच्या शेतात भरपूर पीक आले, आणि तो गावात संपन्न झाला.
तात्पर्य :
प्रामाणिकपणा आणि निस्वार्थ सेवा नेहमीच फळ देते. देवाची देणगी कधी ना कधी योग्य मार्गाने तुमच्याकडे परत येते.
