राम आणि श्याम नावाचे दोन जिवलग मित्र एका गावात राहायचे. श्याम खूप आळशी आणि आत्मकेंद्री होता, तर राम नेहमी मदतीसाठी तत्पर असायचा.
गावाच्या कडेला एक मोठं वडाचं झाड होतं. उन्हाच्या वेळेत गावकरी तिथे विसावा घ्यायचे. एके दिवशी राम आणि श्याम जंगलातून परत येताना त्या झाडाखाली बसले.
श्यामने नाराजीने म्हटलं, “हे झाड किती निरुपयोगी आहे! यात ना चवदार फळं आहेत, ना कुठली महागडी लाकूडफाटी. याचा काहीच उपयोग नाही!”
राम हसला आणि म्हणाला, “आपण आताच त्याच्या सावलीत बसून विश्रांती घेतली ना? झाड स्वतःसाठी काहीच ठेवत नाही, पण सर्वांना निस्वार्थपणे देतं.
तेवढ्यात काही प्रवासी तिथे आले आणि म्हणाले, “हे झाड आम्हाला उन्हापासून वाचवतं, शांत जागा देतं, त्यामुळे आम्ही त्याचे ऋणी आहोत.” श्यामला आपली चूक लक्षात आली आणि तो म्हणाला, “खरंच! निस्वार्थ सेवा करणाऱ्यांचं महत्त्व आधी कळत नाही, पण ते आपल्या आयुष्यात खूप मोलाचे असतात!”
तात्पर्य :
स्वतःसाठी नाही, तर इतरांसाठी जगणं हेच खरं मूल्य आहे. सेवा आणि निस्वार्थपणा आपल्याला खऱ्या अर्थाने मोठं बनवतात.
