एका जंगलाच्या कडेला एक साधू राहायचा. त्याचा दिनक्रम साधा होता – ध्यान, भिक्षाटन आणि परोपकार. तो नेहमी संतोषी वृत्तीने जगायचा.
एके दिवशी, एका तरुण राजकुमाराचा त्या भागातून प्रवास सुरू होता. तो शिकारीसाठी जंगलात गेला होता, पण वाट चुकून भुकेने व्याकुळ झाला. भटकत असताना त्याला साधूंचे छोटे घरटे दिसले.
राजकुमारने साधूला विनंती केली, “मला खूप भूक लागली आहे, काही खायला मिळेल का?”
साधूने आपली शिळी भाकरी आणि थोडीशी साखर त्याला दिली. प्रचंड भुकेमुळे राजकुमार ती भाकरी मोठ्या चवीने खाऊ लागला आणि म्हणाला, “इतक्या स्वादिष्ट भाकरी मी आजपर्यंत कधीच खाल्ल्या नाहीत!”
साधू मंदस्मित करून म्हणाला, “मुला, भूक लागली असेल तर साधी शिळी भाकरीही अमृतासारखी लागते. सुख हे अन्नात नाही, तर समाधानात असते!”
राजकुमाराला खऱ्या आनंदाचा अर्थ समजला. तो आपल्या राजवाड्यात परतला, पण आता त्याच्या मनात समाधानाची आणि कृतज्ञतेची भावना होती.
तात्पर्य :
सुख आणि समाधान बाह्य गोष्टींवर अवलंबून नसून मनाच्या स्थितीवर असते. गरजेच्या वेळी मिळालेले थोडेसेही मोठे समाधान देऊ शकते.
