एका जंगलाच्या काठावर एक मोठा तलाव होता. त्या तलावाच्या काठावर एक साधं आणि काळपट रंगाचं बदकाचं पिल्लू राहत होतं. इतर सुंदर बदकं त्याला नेहमी चिडवायची, कारण त्याच्या पंखांना आकर्षक रंग नव्हता.
पिल्लू खूप दु:खी होतं. त्याला वाटायचं की ते कधीच सुंदर होणार नाही. एक दिवस, ते तलावाच्या शांत पाण्यात पाहू लागलं आणि स्वतःचा प्रतिबिंब पाहून अजूनच निराश झालं.
काही महिने उलटले, हिवाळा गेला आणि वसंत ऋतू आला. एका सकाळी, पिल्लू तलावाच्या पाण्यात पुन्हा पाहिलं आणि आश्चर्यचकित झालं—ते आता एक सुंदर, शुभ्र हंस बनलं होतं! आता त्याच्या पांढऱ्या शुभ्र पिसाऱ्यांनी सूर्यप्रकाशात चमक दिसत होती.
आता जे बदकं त्याला चिडवायची, तीच त्याला पाहून आश्चर्यचकित झाली. पण हंसाने त्यांच्यावर कोणताही राग धरला नाही. त्याने फक्त एक गोष्ट समजून घेतली—खरं सौंदर्य हे आपल्याला दिसणाऱ्या बाह्य रूपात नसून, आपल्या मनाच्या शुद्धतेत आणि संयमात असतं.
तात्पर्य :
स्वतःवर विश्वास ठेवा. प्रत्येकाची खरी ओळख आणि सौंदर्य योग्य वेळी उमटते. संयम आणि धैर्याने वाट पाहिली, तर आपला खराखुरा तेजस्वी रूप उलगडतं.
