बोधकथा क्र. : 4
बोधकथेचे नाव : कधीही कोणाला कमी समजू नये

एका जंगलात एक महाकाय मोठा हत्ती राहत होता. तो स्वतःच्या शक्तीवर खूप गर्व करत असे. तो रोज जंगलातील इतर प्राण्यांना त्याच्या ताकदीची जाणीव करून देत असे. हत्तीची दहशत एवढी होती की सगळे प्राणी त्याला घाबरत असत आणि त्याच्या मार्गातून दूर जात असत. एके दिवशी हत्तीने एक लहानसा उंदीर पाहिला. त्याने त्याला सहज हिनवायला सुरुवात केली आणि हसत म्हणाला, “तुझ्यासारखा छोटा जीव माझ्या एका पायाखाली येऊ शकतो. तुझं आयुष्य माझ्या हातात आहे.” उंदीर शांतपणे हत्तीला म्हणाला, “तुम्ही मोठे आणि ताकदवान आहात, पण तुमच्या हृदयात दया नाही. एक दिवस तुम्हाला या अहंकाराचा प्रत्यय येईल.” हत्ती हसत पुढे निघून गेला. काही दिवसांनी, हत्ती एका शिकाऱ्याच्या जाळ्यात अडकला. तो जोरजोरात धडपडत होता, पण त्याला बाहेर पडता येत नव्हते. त्याची गर्जना ऐकून उंदीर तिथे आला. त्याने जाळ्याचे दोरे कुरतडायला सुरुवात केली आणि थोड्याच वेळात हत्तीला सोडवले. हत्तीला आपली चूक समजली. तो लाजिरवाणा झाला आणि उंदराचे आभार मानत म्हणाला, “आज तुझ्या मदतीमुळे मी वाचलो आहे. मी तुला कमी लेखले, पण तू माझा तारणहार ठरलास.”

तात्पर्य :

कधीही कोणाला छोटं किंवा क्षुल्लक समजू नये. प्रत्येकाच्या आयुष्यात महत्त्व असतं आणि कधी कधी लहानात लहानसुद्धा आपल्यासाठी खूप मोठा आधार बनतो.