बोधकथा क्र. : 20
बोधकथेचे नाव : देवाचा आशीर्वाद

एका गरीब माणसाला देवाकडून काहीतरी मिळवण्याची खूप इच्छा होती. त्याने अनेक वर्षं भक्ती केली, आणि शेवटी देव त्याच्यापुढे प्रकट झाले. देव म्हणाले, “तुला जे हवं आहे ते माग. मी तुला एक आशीर्वाद देईन.”

माणसाने विचार केला आणि म्हणाला, “देवा, मला अमरता हवी आहे. मला कधीच मृत्यू येऊ नये.” देव हसले आणि म्हणाले, “अमरता मी तुला देऊ शकत नाही, पण तुला काहीतरी दुसरं मागायचं असेल तर सांग.”

मग माणसाने विचार करून म्हणलं, “मग मला असं काही द्या की, मी जे काही स्पर्श करेन, ते सोनं होईल.” देवांनी त्याचा हा वर स्वीकारला आणि त्याला आशीर्वाद दिला.

खुश होऊन माणूस घरी आला आणि त्याने घरातील वस्तूंना हात लावायला सुरुवात केली. प्रत्येक वस्तू सोनं होऊ लागली. तो खूप आनंदी झाला. पण थोड्याच वेळात, त्याला तहान लागली. त्याने पाणी पिण्यासाठी हातात ग्लास घेतला, पण ग्लासही सोनं झालं. मग त्याने एक फळ खाण्यासाठी उचललं, पण तेही सोनं झालं. काही वेळानंतर, त्याला जाणवलं की वरामुळे तो काही खाऊ किंवा पिऊ शकत नाही.

हळूहळू त्याच्या लक्षात आलं की हे सोनं काही उपयोगाचं नाही, कारण जीवनाच्या मूलभूत गरजांचं महत्त्व त्याने गमावलं होतं. शेवटी त्याने देवाकडे परत जाऊन वर मागे घेण्याची विनंती केली.

तात्पर्य :

संपत्तीचे महत्त्व आहे, पण जीवनातील खऱ्या आनंदाच्या आणि गरजांच्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करून संपत्तीची लालसा ठेवणं विनाशकारी ठरू शकतं.