बोधकथा क्र. : 25
बोधकथेचे नाव : स्नेहाचे झाड

एका लहानशा गावात दोन मित्र होते – रामू आणि श्यामू. दोघेही खूप चांगले मित्र होते. गावातले सगळ्या माणसांना त्यांची मैत्र पाहून हेवा वाटायचा. एके दिवशी त्यांनी ठरवलं की, मैत्रीची आठवण म्हणून एक झाड लावायचं. त्यांनी झाड लावलं आणि त्याची रोज निगा राखू लागले.

कालांतराने झाड मोठं झालं. त्याला फुलं येऊ लागली, फळं धरू लागली. त्या झाडाखाली दोघे मित्र रोज भेटायचे, गप्पा मारायचे आणि एकमेकांच्या सुखदुःखात सहभागी व्हायचे. पण एक दिवस त्यांच्या मैत्रीला कुणाची तरी नजर लागली. काही कारणाने दोघांमध्ये भांडण झालं आणि त्यांनी एकमेकांशी बोलणं बंद केलं.

दोघे एकमेकाला भेटायला येणे बंद झाले. त्यामुळे झाडाचे पालन पोषणही बंद झाले. बघता बघता झाडाच्या पानांचा रंग बदलला, फुलं गळू लागली, आणि झाड कोमेजून गेलं.

एके दिवशी, रामू आणि श्यामू त्याच झाडाखाली एका कामासाठी परत आले. त्यांचं लक्ष त्यांनी कधीकाळी लावलेल्या त्या झाडाकडे गेले. झाड आता अगदी वाळलेल्या स्थितीत होतं. त्यांना जाणवलं की, जसं त्यांनी आपल्या मैत्रीत कटुता आणली, तसं हे झाडही कोमेजून गेलं.

दोघांना स्वतःची चूक कळली, दोघांनी एकमेकांची माफी मागितली आणि पुन्हा मित्र बनले. त्यांनी पुन्हा झाडाची काळजी घेणं सुरू केलं. काही दिवसांतच झाडाला पुन्हा नवीन पालवी फुटली, फुलं उमलली, आणि झाड परत टवटवीत दिसू लागलं.

तात्पर्य:
स्नेह आणि मैत्री ही देखील झाडासारखी असते. तिची योग्य निगा राखली नाही, तर ती हळूहळू कोमेजते. स्नेहाने जगलं तरच जीवनात सुख आणि समृद्धी मिळते.