बोधकथा क्र. : 27
बोधकथेचे नाव : खरं सुख

एका समृद्ध माणसाकडे खूप संपत्ती होती. त्याच्याकडे मोठं घर, गाड्या, आणि अनेक नोकर होते. पण तो तरीही कायम दुःखी आणि असमाधानी असायचा. त्याला नेहमी असं वाटायचं की त्याच्याकडे पुरेसं काहीच नाही.
एके दिवशी तो एका ज्ञानी साधूला भेटला आणि त्याला विचारलं, “मी इतक्या संपत्तीचा मालक असूनही मला सुख का मिळत नाही?”
साधूने हसत उत्तर दिलं, “तुला खरं सुख शोधायचं असेल तर साधं जीवन जगणाऱ्या लोकांकडे जा. त्यांचं जीवन बघ आणि त्यांच्यापासून काही शिक.”
माणसाने साधूच्या सांगण्यानुसार गावातील एका गरीब शेतकऱ्याला भेट दिली. शेतकऱ्याचं घर खूप साधं होतं. त्याच्या कुटुंबाकडे थोडंसं शेत आणि काही मोजक्या वस्तू होत्या. पण तरीही ते कुटुंब खूप आनंदाने राहत होतं.
त्याने शेतकऱ्याला विचारलं, “तुझ्याकडे इतकं कमी असूनही तू आनंदी कसा राहतोस?”
शेतकरी हसून म्हणाला, “आमच्याकडे खूप काही नाही, पण आमच्याकडे एकमेकांवर प्रेम करणारी माणसे आहेत, समाधान आणि साधं जीवन आहे. आम्ही जे मिळतं त्यात समाधान मानतो. खऱ्या सुखासाठी संपत्तीची गरज नसते, तर समाधान आणि प्रेम असलं पाहिजे.”
त्या श्रीमंत माणसाला आपल्या चुकांची जाणीव झाली. त्याने ठरवलं की तो आपल्या जीवनात समाधान आणि साधेपणा आणेल आणि खऱ्या सुखाचा उपभोग घेईल.

तात्पर्य :
खरं सुख संपत्तीमध्ये नाही तर समाधानात आहे. साधं जीवन आणि प्रेमाने भरलेलं हृदयच माणसाला खरं सुख देऊ शकतं. आपण जे आहे त्यात समाधान मानल्यास आपलं जीवन सुखदायी बनतं.