बोधकथा क्र. 43
बोधकथेचे नाव : मुलगा आणि डोंगर
एका लहान मुलाला नेहमी डोंगराच्या जवळ जाऊन आवाज द्यायला खूप आवडायचं. एकदा तो मोठ्या आवाजात ओरडला, “कोण आहे तिथे?”
त्याला डोंगरातून आवाज आला, “कोण आहे तिथे?”
मुलगा चकित झाला आणि परत ओरडला, “तू कोण आहेस?”
डोंगराने उत्तर दिलं, “तू कोण आहेस?”
मुलाला राग आला आणि तो ओरडला, “मी तुझा शत्रू आहे!”
डोंगरानेही उत्तर दिलं, “मी तुझा शत्रू आहे!”
वास्तविक पाहता हा मुलाचा प्रतिध्वनीच होता पण मुलगा घाबरून घरी आला आणि त्याने आईला सगळं सांगितलं. आईने हसून त्याला पुन्हा डोंगराकडे नेलं. ती म्हणाली, “आता प्रेमाने बोलून बघ.”
मुलाने हळू आवाजात म्हटलं, “मी तुझा मित्र आहे!”
डोंगराने उत्तर दिलं, “मी तुझा मित्र आहे!”
तात्पर्य :
जीवन म्हणजे डोंगरातुन येणाऱ्या प्रतिध्वनीप्रमाणे आहे. आपण जे बोलतो, जे वागतो, तेच आपल्याकडे परत येतं. त्यामुळे नेहमी प्रेमाने, सकारात्मक विचारांनी आणि चांगल्या वागणुकीने जगाशी संवाद साधा.
