एका जंगलात एक कावळा राहत होता. त्याला नेहमी वाटायचं की आपण खूप साधे आहोत आणि आपलं काळं रूप काहीच विशेष नाही. एक दिवस त्याला जंगलात मोरांचे सुंदर पिसारे सापडले. त्याने ते पिसारे आपल्या अंगावर लावले आणि मोरासारखा दिसायला लागला.
कावळा आता मोरांच्या कळपात जाऊन मिसळायचा प्रयत्न करू लागला. सुरुवातीला मोरांना वाटलं की तोही त्यांच्यासारखा आहे, पण लवकरच त्याला उडता येत नाही आणि त्याचा आवाज वेगळा आहे, हे त्यांना कळलं. मोरांनी त्याला हाकलून लावलं.
मग तो परत कावळ्यांच्या कळपात गेला, पण कावळ्यांनीही त्याला नाकारलं कारण त्याने त्यांना सोडून दिलं होतं.
कावळा एकटा पडला आणि त्याला कळलं की दुसऱ्याचं अनुकरण करून आपलं स्वत्व गमावणं मूर्खपणाचं आहे.
तात्पर्य :
आपल्या स्वतःच्या गुणांवर विश्वास ठेवावा; दुसऱ्याचं अनुकरण केल्याने स्वतःचं वेगळेपण हरवतं.
