एका जंगलात एक ढोंगी कोल्हा राहत होता. तो नेहमी दुसऱ्यांना फसवून आपलं पोट भरायचा. एके दिवशी त्याला फार भूक लागली, पण शिकार मिळत नव्हती. शेवटी त्याने एक युक्ती केली.
तो एका झुडपात लोळून माती आणि पानांमध्ये स्वतःला झाकून घेत म्हणाला, “मी मेलो आहे. जे प्राणी माझ्या जवळ येतील, त्यांना मी सहज पकडेन.”
तिथून एक बकरा जात होता. त्याने कोल्ह्याला मरण्यासारखं पडलेलं पाहिलं आणि विचार केला, “हा खरंच मेलाय का? चला, जवळ जाऊन पाहूया.”
पण बकरा हुशार होता. तो कोल्ह्याजवळ न जाता दूरून म्हणाला, “अरे, मेलाय का? तुझं शरीर हालतंय!”
कोल्हा खोटं बोलून म्हणाला, “हो, मी मेलोय. तुझी भीती दूर करायला माझं शरीर जरा हालत असेल.”
बकरा हसून म्हणाला, “मेलेला जीव बोलत नाही आणि खोटं सांगत नाही. तू मला फसवायला पाहतो आहेस.” असं म्हणत बकरा निघून गेला, आणि कोल्हा पुन्हा भुकेला राहिला.
तात्पर्य :
ढोंग आणि फसवणूक कधीही यशस्वी ठरत नाही. हुशारीनेच संकटं ओळखून वागलं पाहिजे.
