एका नदीच्या काठावर एक चतुर माकड राहत होता. तो झाडावर बसून गोड गोड फळं खात असे. नदीत एक मगर राहत होता, जो त्या माकडाला पाहायचा आणि विचार करायचा, “हे माकड खूप लज्जतदार असावं!”
एके दिवशी मगरीने माकडाशी मैत्री केली आणि म्हणाली, “तुझ्या गोड फळांची चव चाखायला आवडेल.” माकडाने मगरीला काही फळं दिली. मगरीला ती खूप आवडली.
काही दिवसांनी मगरीने आपल्या पत्नीला फळं दिली. पण मगरीची पत्नी म्हणाली, “जर माकडाचे फळ एवढे गोड आहेत, तर त्याचं हृदय किती गोड असेल! ते मिळवण्यासाठी तुला माकडाला पकडून आणावं लागेल.”
मगरीने युक्ती लढवली. ती माकडाजवळ गेली आणि म्हणाली, “माझी पत्नी तुला आमंत्रण देते. आमच्या घरी ये, तुला खूप गोड फळं देऊ.” माकड बिनधास्त मगरीच्या पाठीवर बसलं आणि नदी पार करू लागलं.
मगर माकडाला पकडण्याच्या तयारीत होती. पण अचानक माकडाने विचारलं, “अरे! मी माझं हृदय झाडावर विसरून आलो आहे. मला ते घेऊन यावं लागेल.”
मगरीला वाटलं की माकड खरंच आपलं हृदय झाडावर ठेवलं आहे. ती माकडाला परत झाडाकडे घेऊन गेली. झाडावर पोहोचताच माकड उडी मारून झाडावर चढला आणि मगरीला म्हणाला, “माझं हृदय माझ्याच शरीरात आहे. मला फसवणं सोपं नाही!”
तात्पर्य:
धैर्य आणि चतुराईने संकटावर मात करता येते. संकट ओळखून योग्य युक्ती वापरणं महत्वाचं आहे.
