एका मोठ्या झाडावर एक लहान पाखरू राहत असे. ते दररोज भल्या पहाटे उडत जाऊन अन्न गोळा करून परत यायचं. झाडाच्या शेजारीच एका मोठ्या डोंगरावर एक गरुड राहत होता. गरुडाला पाखराचा रोजचा प्रवास पाहून हसू येत असे.
एक दिवस गरुडाने पाखराला विचारलं, “तुझ्यासारख्या लहान पंखांवर उडून तुला दम लागत नाही का? तू इतका वेळ का वाया घालवतोस?”
पाखराने उत्तर दिलं, “माझ्या मेहनतीने मला समाधान मिळतं, आणि माझं अन्नही. मी छोटा आहे, पण माझ्या कष्टावर मी जगतो.”
गरुडाला वाटलं की पाखराचं उत्तर साधं आणि निरुपयोगी आहे. त्याने जोरात उड्डाण घेतलं आणि वरून अन्न शोधू लागला. पण तो दिवस गरुडासाठी कठीण होता. त्याला दिवसभर काहीच अन्न मिळालं नाही, तर पाखराने आपलं अन्न अगदी व्यवस्थित गोळा केलं.
गरुडाला कळलं की मेहनत आणि सातत्याने मिळालेला आनंद मोठ्या गर्वापेक्षा अधिक मौल्यवान असतो.
तात्पर्य :
कष्ट आणि सातत्याच्या जोरावर आयुष्य अधिक चांगलं बनतं. इतरांच्या क्षमतेचा तिरस्कार न करता त्यातून काहीतरी शिकण्याचा प्रयत्न करा.
