एका नदीच्या काठावर एक खोल विहीर होती. एके दिवशी तहानलेला कोल्हा पाणी शोधत फिरत होता. त्याला विहीर दिसली, पण तो गडबडीत असल्याने तोल जाऊन थेट विहिरीत पडला.
तो बाहेर पडण्यासाठी प्रयत्न करू लागला, पण त्याला काहीच मार्ग सापडला नाही. तेवढ्यात एक शेळी तिथे आली. तिला विहिरीत पाणी दिसले, आणि तिने कोल्ह्याला विचारले, “या पाण्याचा स्वाद कसा आहे?”
कोल्हा चतुर होता. त्याने सांगितले, “अरे! हे पाणी खूपच गोड आणि थंडगार आहे. तुलाही प्यायचे असेल तर आत ये.”
शेळीला तहान लागली होती, म्हणून तिने उडी मारली आणि विहिरीत उतरली. पाणी पिऊन झाल्यावर तिने कोल्ह्याला विचारले, “आता आपण दोघेही बाहेर कसे पडणार?”
चतुर कोल्ह्याने योजना आखली. तो म्हणाला, “तू आपल्या मागच्या पायांवर उभी राहा आणि पुढचे पाय भिंतीवर टेकव. मी तुझ्या पाठीवर चढून बाहेर जाईन, मग तुलाही वर ओढून घेईन.”
शेळीने तसेच केले. कोल्हा तिच्या पाठीवर चढून वर गेला. पण बाहेर पोहोचल्यावर त्याने शेळीला वचन पाळण्याचा विचारही केला नाही. उलट हसत म्हणाला, “अग, आधी विचार करायचा की बाहेर पडायचा मार्ग आहे का? पुढच्या वेळी शहाणपणाने निर्णय घे!” आणि तो तिथून निघून गेला.
तात्पर्य :
“कोणत्याही गोष्टीत उडी मारण्याआधी नीट विचार करावा, अन्यथा फसवणूक होऊ शकते.”
