एका जंगलात एक बलवान सिंह राहत होता. त्याच्या जंगलावर त्याचे निर्विवाद राज्य होते. सर्व प्राणी त्याला भितीपोटी मान देत असत. परंतु तो सिंह वयाने वृद्ध झाला आणि त्याची ताकद कमी झाली. त्यामुळे त्याला शिकार करणे कठीण जाऊ लागले.
एके दिवशी, तो जंगलात फिरत असताना त्याला एक भटका कुत्रा दिसला. कुत्रा एकटा होता आणि भुकेने त्रस्त दिसत होता. सिंहाने त्याला हाक मारली आणि म्हणाला, “अरे कुत्र्या, तू माझ्यासोबत रहा. मी तुला खूप खायला देईन, आणि तुला जंगलात कोणीही त्रास देणार नाही.”
कुत्र्याला सिंहाचे बोलणे पटले. तो सिंहासोबत राहू लागला. सिंह जो काही अन्न मिळवायचा, त्यातला थोडा भाग कुत्र्यालाही द्यायचा. कुत्र्याला आता चांगले दिवस आले होते.
काही दिवसांनी कुत्र्याच्या मनात अहंकार वाढू लागला. तो जंगलातील इतर प्राण्यांना त्रास द्यायला लागला. त्यांना धमक्या द्यायला लागला की, “मी सिंहाचा खास सेवक आहे. जर कोणी माझ्या विरुद्ध गेला, तर मी त्याची सिंहाकडे तक्रार करीन!”
एके दिवशी, काही लांडग्यांनी त्याला घेरले आणि म्हणाले, “अरे कुत्र्या, तू खूप माजलास! आता तुझी लायकी दाखवतो.” कुत्रा घाबरला आणि सिंहाकडे पळत गेला. पण त्याने पाहिले की वृद्ध सिंह झोपलेला आहे. त्याला उठवून मदतीची याचना करताच सिंह डोळे उघडून म्हणाला, “अरे कुत्र्या, मी आता वृद्ध झालोय. माझ्याकडे पूर्वीसारखी ताकद नाही. तू स्वतःच तुझी सुटका करून घे.”
कुत्र्याला आपल्या गर्वाची किंमत चुकवावी लागली. तो तिथून पळत सुटला, पण जंगलातील इतर प्राण्यांनी त्याला हाकलून दिले. शेवटी त्याला जंगल सोडून जावे लागले.
तात्पर्य :
जेव्हा मोठ्या व्यक्तींच्या छायेखाली वाढतो, तेव्हा नम्र राहावे. गर्व आणि माज अखेरीस विनाशाकडे नेतो.
