एका शांत नदीकिनारी एक वडाचे मोठे झाड होते. त्या झाडावर एक शहाणा वानर राहत होता. तो रोज त्या झाडाच्या गोड फळांचा आस्वाद घेत असे आणि आनंदाने आपले जीवन व्यतीत करीत असे.
त्या नदीत एक मगर राहत होता. एके दिवशी वानराने मैत्रीच्या हेतूने त्या मगराला काही फळे दिली. त्या गोडसर फळांची चव मगराला खूपच आवडली. तो रोज त्या वानराकडून फळे घेऊ लागला. दोघांची चांगली मैत्री झाली.
एके दिवशी मगराने ही गोष्ट आपल्या पत्नीला सांगितली. तिने हे ऐकताच कपटी विचार केला. तिने मगराला सांगितले, “जो वानर इतकी गोड फळे खातो, त्याचे हृदय किती गोड असेल! मला त्याचे हृदय खावेसे वाटते.”
पत्नीच्या शब्दांनी प्रभावित होऊन, मगराने वानराला फसवण्याचा बेत आखला. तो वानराकडे जाऊन म्हणाला, “माझी पत्नी तुला भेटण्यास उत्सुक आहे. माझ्या पाठीवर बस, मी तुला नदी पार नेतो.”
वानर विश्वासाने मगराच्या पाठीवर बसला. नदीच्या मधोमध आल्यावर, मगराने सत्य सांगितले की त्याची पत्नी त्याचे हृदय खाण्यास इच्छुक आहे. हे ऐकताच, हुशार वानर सावध झाला. तो म्हणाला, “अरे मित्रा, मी माझे हृदय झाडावरच ठेवून आलोय. मला तुझी कल्पना आधीच माहित असती, तर मी ते सोबत आणले असते.”
मगराने त्याच्या शब्दांवर विश्वास ठेवला आणि वानराला परत झाडावर घेऊन गेला. झाडावर पोहोचताच, वानर पटकन उडी मारून फांदीवर चढला आणि म्हणाला, “मूर्ख मगरा! हृदय शरीरातच असते. तू माझा विश्वासघात केला, त्यामुळे आता मैत्री संपली. परत कधीही माझ्या झाडाजवळ येऊ नकोस!”
तात्पर्य :
शहाणपणा आणि चतुराई संकटांवर मात करण्यास मदत करतात. कपटी लोकांवर विश्वास ठेवू नये.
