एका गावात एक तरुण राजकुमार राहत होता. तो अत्यंत देखणा होता आणि त्याला आपल्या रूपाचा अभिमान होता. तो नेहमी आरशात पाहायचा आणि स्वतःच्या सौंदर्यावर गर्व करायचा.
एके दिवशी, तो जंगलात शिकारीसाठी गेला असता वाट चुकला आणि एका झोपडीपाशी पोहोचला. तिथे एक वृद्ध स्त्री राहत होती. तिने त्याला पाणी दिलं आणि विचारलं, “राजकुमार, तुला तुझ्या रूपाचा खूप गर्व आहे ना?”
राजकुमार म्हणाला, “होय, कारण सौंदर्य हेच माणसाची खरी ओळख आहे.”
वृद्ध स्त्री हसली आणि तिने राजकुमाराला एक आरसा दिला. तो आरसा जादूचा होता. त्यात राजकुमाराचं प्रतिबिंब विद्रूप दिसत होतं. त्याला धक्का बसला आणि तो म्हणाला, “हे कसं शक्य आहे?”
स्त्री म्हणाली, “बाळा, हा आरसा बाह्य रूप दाखवत नाही, तर मनाचा खरा प्रतिबिंब दाखवतो. सौंदर्य हे चेहऱ्यावर नसून मनात असतं. जर तुझ्या हृदयात दयाळूपणा, प्रेम आणि सत्य असेल, तर तुझं खरं सौंदर्य प्रकट होईल.”
राजकुमाराने हे ऐकून आत्मचिंतन केलं आणि तो मनाने अधिक प्रेमळ आणि नम्र झाला. पुढे तो एक न्यायप्रिय आणि दयाळू राजा झाला.
तात्पर्य :
खरं सौंदर्य चेहऱ्यात नसतं, तर मनातील सद्गुणांमध्ये असतं.
