एकदा एका कोल्ह्याला खूप भूक लागली होती. तो शिकार शोधत भटकत होता. त्याला एक शेतकरी दिसला, जो मासे पकडून घरी निघाला होता. कोल्ह्याने एक युक्ती शोधली. तो हळूच शेतकऱ्याच्या मागे जाऊ लागला आणि रस्त्यात पडलेले काही मासे गुपचूप उचलू लागला.
शेतकऱ्याने हे पाहिलं आणि त्याला धडा शिकवायचं ठरवलं. त्याने कोल्ह्याला सांगितलं, “तू नदीच्या बर्फाच्छादित भागात शेपूट पाण्यात टाकून बस. सकाळपर्यंत तुला भरपूर मासे मिळतील!” कोल्ह्याला ही युक्ती पटली आणि तो नदीच्या काठावर गेला. त्याने शेपूट पाण्यात टाकून बसून राहिला.
रात्रभर थंडीमुळे त्याचं शेपूट पाण्यात गोठलं. पहाटे तो उठला, पण त्याचं शेपूट घट्ट बर्फात अडकलं होतं. तो जितका जोर लावायचा तितकं शेपूट अधिकच वेदनादायकपणे ओढलं जायचं. शेवटी त्याने एक जोराचा हिसका मारला आणि त्याचं शेपूट निम्मं तुटून पडलं!
तो दुःखात जंगलाकडे पळत सुटला. तेव्हापासून कोल्ह्याचं शेपूट थोडंसं आखूड झालं, असं म्हणतात!
तात्पर्य :
चटकन फायदा मिळवण्याच्या नादात स्वतःची मोठी हानी करून घेऊ नये.
