एका गावात सोमेश नावाचा एक तरुण राहत होता. तो खूप हुशार होता, पण काहीसा आळशी आणि फसवाफसवी करणारा होता. लहानसहान गोष्टींमध्ये खोटं बोलून तो स्वतःला फायदा करून घ्यायचा.
एके दिवशी गावात एक मोठा जत्रा उत्सव आयोजित करण्यात आला. त्या जत्रेत कुस्त्यांचा मोठा सामना होणार होता आणि विजेत्याला मोठे बक्षीस मिळणार होते. सोमेशला ते बक्षीस हवे होते, पण त्याला कुस्तीचे कोणतेही ज्ञान नव्हते.
त्याने गावातल्या एका कुस्तीगिराला मोठ्या कौशल्याने फसवले आणि खोट्या गोष्टी सांगून त्याच्याकडून विजयाचे काही खास डावपेच शिकून घेतले. पण कुस्तीच्या दिवशी, जेव्हा त्याने सामना खेळायला सुरुवात केली, तेव्हा त्याच्या खोट्या डावपेचांचा काही उपयोग झाला नाही. समोरचा कुस्तीगीर अत्यंत मेहनती आणि प्रामाणिक होता. त्याने मेहनतीने मिळवलेले कौशल्य वापरून सोमेशला सहज हरवले.
हरल्यावर सोमेशला आपल्या चुकीची जाणीव झाली. त्याने समजून घेतले की फसवाफसवी आणि खोटेपणा क्षणभराचा फायदा देऊ शकतो, पण खरी प्रगती आणि यश फक्त सत्य आणि मेहनतीनेच मिळते. त्याने ठरवले की यापुढे तो मेहनतीने आणि प्रामाणिकपणे आयुष्य जगेन.
तात्पर्य :
खोटेपणा आणि फसवाफसवी क्षणिक यश देऊ शकते, पण अखेरीस सत्य आणि मेहनतीचाच विजय होतो.
