एका गावात दोन जिवलग मित्र होते—सत्य आणि खोटं. दोघंही नेहमी एकत्र असायचे, पण त्यांचे स्वभाव पूर्ण वेगळे होते. सत्य नेहमी प्रामाणिकपणे वागत असे, तर खोटं लोकांना फसवण्यात आनंद मानायचं.
एक दिवस, खोटं सत्यला म्हणालं, “चल, आपण जरा आंघोळीला जाऊया.” दोघंही एका विहिरीजवळ गेले. खोटं म्हणालं, “सुरुवात तू कर, मी नंतर येतो.”
सत्य निर्व्याज मनाने पाण्यात उतरला. त्याने डोळे मिटून आनंदाने स्नान सुरू केलं. तोच संधी साधून खोटं त्याचे कपडे उचलून पळून गेला आणि गावात सत्याच्या कपड्यांमध्ये मिरवू लागला.
सत्य जेव्हा पाण्यातून वर आला, तेव्हा त्याला कळलं की खोटं त्याला फसवून निघून गेला आहे. सत्य विवस्त्र अवस्थेतच गावात आला, पण कोणीही त्याच्यावर विश्वास ठेवला नाही. उलट, खोटं सत्याचे कपडे घालून सर्वांना सहज फसवत होतं.
तेव्हापासून जगात “खोटं सत्याच्या वेषात फिरतं” आणि “नग्न सत्य” पाहायला कोणी तयार नसतं.
तात्पर्य :
सत्य अनेकदा कटू आणि न स्वीकारण्यासारखं वाटतं, पण तेच अंतिमतः टिकतं. खोटं कितीही आकर्षक असलं तरी त्याचा अंत ठरलेला असतो.
