एकदा एका गावात एक तरुण राहायचा, जो स्वतःच्या रूपावर खूप गर्व करायचा. तो नेहमी आरशात पाहायचा आणि स्वतःला इतरांपेक्षा सुंदर समजायचा. त्याला वाटायचं की दिसणं हेच सर्वात महत्त्वाचं आहे.
एके दिवशी, तो एका वृद्ध साधूला भेटला. साधूने त्याला विचारलं, “तुला असं वाटतं का की तुझं सौंदर्य कायमच टिकेल?”
तरुणाने हसून उत्तर दिलं, “होय! मी जगातील सर्वात देखणा माणूस आहे.”
साधू त्याला एका तळ्याकाठच्या शांत जागी घेऊन गेला. तिथे तोडलेल्या एका गुलाबाचं फूल पाण्यावर तरंगत होतं. साधू म्हणाला, “हे फूल बघ, किती सुंदर आहे. पण काही दिवसांत ते कोमेजून नष्ट होईल.”
तरुण गोंधळला आणि म्हणाला, “मग खरं सौंदर्य काय आहे?”
साधूने एका वृक्षाकडे बोट दाखवलं. “हा वृक्ष पाह. याने आयुष्यभर इतरांना सावली दिली, फळं दिली. त्याचा उपयोग सर्वांसाठी झाला. खऱ्या सौंदर्याचं मोल फक्त बाहेरून दिसण्यात नाही, तर इतरांसाठी केलेल्या चांगल्या कामांमध्ये असतं.”
तरुणाला सत्य कळलं. त्याने ठरवलं की तो फक्त स्वतःच्या रूपाची काळजी न घेता, इतरांसाठीही काहीतरी करेल.
तात्पर्य
खरं सौंदर्य चेहऱ्यात नसून, आपल्या विचारांमध्ये आणि कृतींमध्ये असतं.
