एका जंगलात एक शहाणा कबूतर आणि एक मूर्ख कावळा राहत होता. कावळा नेहमी कबूतराची चेष्टा करायचा आणि स्वतःला जास्त हुशार समजायचा.
एकदा कावळ्याने कबूतराला सांगितले, “तू नेहमीच सरळमार्गी राहतोस, पण हुशारी म्हणजे फसवणूक करणे, चाणक्यपणाने जगणे!”
कबूतर शांत राहिले.
काही दिवसांनी, जंगलात एका शिकाऱ्याने दाणा टाकून जाळे पसरवले. कावळा हुशार असल्याच्या अहंकारात तिथे गेला आणि सहजपणे दाणे खाऊ लागला. पण तो जाळ्यात अडकला!
कबूतराने हे पाहून जवळच्या इतर कबूतरांना बोलावले. सर्वांनी एकत्र येऊन जाळे उचलले आणि दूर जंगलात नेऊन फाडले. कावळा सुटला, पण त्याला एक धडा मिळाला.
त्याने कबूतराची माफी मागितली आणि कबूतर म्हणाले, “खरी हुशारी फसवणुकीत नाही, तर चांगुलपणात आणि सहकार्य करण्यात असते!”
तात्पर्य:
चतुराईपेक्षा चांगुलपणा आणि एकता अधिक महत्त्वाची असते.
