एकदा एका राजाने आपल्या राज्यभर जाहीर केले की जो कोणी त्याला सर्वात सुंदर फुलं आणून देईल, त्याला मोठं बक्षीस दिलं जाईल. अनेक लोक सुंदर-सुंदर फुलं घेऊन आले, पण राजा समाधानी नव्हता.
तेव्हा एक तरुण शेतकरी आला. त्याच्या हातात एकही फूल नव्हतं. राजाने विचारले, “तू काहीच का आणलं नाहीस?”
शेतकऱ्याने हसत उत्तर दिलं, “महाराज, मी आपल्या बागेत गेलो होतो. तिथली फुलं इतकी सुंदर होती की मला ती तोडणं योग्य वाटलं नाही. मी ती तिथेच पाहिली आणि त्यांच्या सौंदर्याचा आनंद घेतला.”
हे ऐकून राजा प्रसन्न झाला आणि म्हणाला, “खरं सौंदर्य हे फुलांचा ताजेपणा नाही, तर त्यांचं नष्ट न करणं हाच खरा आदर आहे.”
राजाने त्या तरुणाला मोठं बक्षीस दिलं, कारण त्याने सौंदर्याचं खरं महत्त्व ओळखलं होतं.
तात्पर्य: सौंदर्य हे केवळ बाह्य रूपात नसतं, तर त्याचा योग्य सन्मान करण्यात असतं.
