एकदा एक उंट वाळवंटातून जात होता. उन्हामुळे तो खूप थकला होता, म्हणून तो एका छोट्याशा झाडाखाली सावलीसाठी बसला.
थोड्याच वेळात एक लहानसा ससा तिथं आला आणि नम्रपणे म्हणाला,
“उंटदादा, मला थोडी सावली मिळेल का? फार गरम आहे.”
उंट ताठ मानेने म्हणाला,
“ही सावली माझी आहे! मी मोठा आहे, तू लहानसा… तुला इथं थांबायची गरज नाही.”
ससा शांतपणे तिथून निघून गेला आणि दुसऱ्या झाडाखाली थांबला. काही वेळात आकाशात ढग आले, आणि जोरदार वादळ सुरू झालं. वाऱ्याने झाड मोडलं आणि उंट जखमी झाला.
त्या वेळी तोच ससा काही इतर प्राण्यांना घेऊन आला आणि म्हणाला,
“आपण मोठे असलो तरी मदतीसाठी लहानांची किंमत समजली पाहिजे.”
उंट लाजला आणि ससाकडून क्षमा मागितली.
तात्पर्य:
अहंकार माणसाला खाली आणतो, तर नम्रता आणि सहकार्य जीवनात खरी मोठेपणाची खूण आहे.
